16-1-2014 GroenLinks steunde wederom een militaire missie. Veel mensen, die traditioneel tot de achterban van GroenLinks behoren, hebben daar moeite mee. Ook Hennie Jansen worstelde met zichzelf hierover. Een persoonlijk verslag van die worsteling treft u hier aan.

In december 2013 stemde GroenLinks (GL) in met een militaire missie om te helpen de destabilisatie van de republiek Mali tegen te gaan. Ik was boos en wilde meteen mijn lidmaatschap van GL opzeggen. De volgende dag vernam ik dat het om de aansluiting met een VN missie ging, een humanitaire interventie. Toch bleef ik boos, hoe kon GL, nadat "Kunduz" nog zo vers in het geheugen lag, instemmen met weer een militaire missie. Als dienstweigeraar (1972), als belastingweigeraar (1982) en als lid van het genootschap der Vrienden (Quakers) ben ik al via mijn jonge jaren betrokken bij anti-militarisme. Mijn vakbondslidmaatschap heeft mij in de jaren 80 van de vorige eeuw ook al eens er toe gebracht om van politieke partij te wisselen, dit i.v.m. Solidarnos in Polen, toen de SP een Russische militaire interventie voorstond. En nu zou ik dan GL moeten verlaten en zonder lidmaatschap van een politieke partij verder door het leven gaan?

Slechts 4 % van de Nederlandse bevolking is lid van een politieke partij. Slechts 15 % van een vakvereniging. Bewust heb ik gekozen om actief lid te zijn van maatschappelijke groeperingen. Ik ben democraat en trouw aan beginselen. Gaat mij dat nu opbreken?

Dank zij een column in het VredesMagazine kwam het niet zo ver. Een zinsnede sprong daar voor mij op het juiste moment uit; "Met de ander strijden geeft oorlog, maar worstelen met zichzelf geeft vrede". Een Soefi uitspraak. Ik pakte de handschoen op en startte mijn worsteling. De worsteling delen met anderen is het resultaat en dat geeft innerlijke vrede.

Bij GL heb ik om achterliggende informatie gevraagd en gekregen. Ik ben daar niet tevreden mee maar realiseer mij dat weglopen niet de oplossing is. De partij moet omgevormd worden en daartoe zijn mogelijkheden, zo is mij verteld. Ik kan deelnemen aan een werkgroep en aan een ledenraadpleging later in het jaar. Ik kan brieven schrijven en mijn ongenoegen laten blijken. Ik kan argumenten aandragen om duidelijk stelling te nemen zonder dat ik Malinese mensen in de steek laat. Geweldloos en langs democratische weg zal dit moeten gaan verlopen. Met vasthoudendheid, geheel in de traditie van Quakers.

De worsteling met mijzelf legt een aantal "voortschrijdende inzichten" bloot. Anti-militarist zijn in 2014 is anders dan in de jaren zeventig. Er is al veel bereikt qua bewustwording. Mijn geld staat tegenwoordig bij ASN en Triodos. Er zijn breed gedragen acties tegen landmijnen, kindsoldaten en kernwapens. Jongeren zijn zich bewust dat dit deel uitmaakt van duurzaamheid. Wat mij daarom vooral stoort in het GL besluit m.b.t. Mali is dat d.m.v. deze missie de wapenindustrie voort kan gaan met ontwikkelen van nog meer geavanceerde middelen en methoden. Door in te stemmen met een militaire missie hou je de militaire strategieën en het denken daarover in stand. Als gevolg daarvan vinden we het in Nederland ook normaal dat we verouderd wapentuig verkopen aan landen die daar nog best mogelijkheden voor zien. Uiteindelijk duiken die wapen, als ze eventueel wederom afgeschreven worden, op in landen als Mali.

En daar gaan we dan met moderne middelen de strijd aan. Een vicieuze cirkel.

En ik maar ASN, Triodos en duurzaamheid promoten. Zo werkt het dus niet. Het wordt tijd dat GroenLinks terugkeert naar wat ze was. Een getuigenispartij. Ik weet het, een vies woord in de wereld van de machtspolitiek. Vuile handen maken is onvermijdelijk zegt men daar. In mijn ogen staat machtspolitiek gelijk aan vertragingspolitiek. Pas als je werkelijk kiest voor waar je voor staat kan er iets veranderen. Quakers bewijzen dat o.a. door de Europese instituties te helpen met de besluitvorming over armoede bestrijding, mensenrechten en duurzaamheid. Europese raadsleden worden grondig en gedetailleerd geïnformeerd over situaties "uit het veld". Het wordt tijd dat ook de Nederlandse politiek haar oor weer te luisteren legt bij vooruitstrevende maatschappelijke organisaties. Aan mij om de politieke partij waar op ik stem daarop te blijven wijzen.

Onderdeel van mijn dilemma is ook dat ik geloof in de oprechtheid van een individuele militair die zegt te willen bijdragen aan vrede. Dat dilemma ontstaat door de Quaker overtuiging dat er iets van God is te vinden in ieder mens. Aan mij om die goede wil in de mens aan te spreken. Het gaat er om welke middelen je inzet tegen ongewenste ontwikkelingen. Tegenwoordig wordt er in de Raad van Kerken gesproken over het aannemen van een statuut dat oorlog illegaal verklaart. Geheel in overeenstemming met de afschaffing van slavenhandel destijds. Ik sta daarin dus niet alleen. Elke kleine bijdrage kan helpen. Door kritisch betrokken te blijven bij een politieke partij ga ik daar mijn steentje aan bijdragen.

Hennie Jansen