| de vredessite / nieuwe oorlog 2006 |
Ander Nieuws:
Weekjournaal over de Nieuwe Oorlog
week 32, 2006
7 augustus
Wekelijkse selectie van ander nieuws,
gemaakt door het Landelijk Platform tegen de 'Nieuwe Oorlog'.
Om deze uitgave thuisbezorgd te krijgen, abonneer op de speciale mailing list.
De volledige tekst van de onvertaalde berichten is (tenzij anders aangegeven) in het Engels.
Een opmerking over "Fair Use Policy"
Vertaalde berichten:
Taliban belemmeren 'inktvlek'-strategie NAVO
Talibanstrijders die Kamp Bastion naderen zijn van kilometers afstand zichtbaar, omdat de grootste Britse basis in Zuid-Afghanistan patsboem in the middle of nowhere ligt. "De Taliban kunnen ons zo niet aanvallen, maar met die basis doen we helemaal niets om de Afghaanse bevolking te beschermen," zegt een Britse officier op basis van anonimiteit. Met het dubbele aantal militairen van de Amerikaanse voorgangers wil de NAVO veilige zones opzetten en die dan geleidelijk uitbreiden als 'inktvlekken' op een vloeipapier. Maar door het hardnekkige verzet wordt de strijdmacht zwaar belast, waardoor de wederopbouw die wat de Britse commandant noemt de 'zwevende kiezers' voor zich moet winnen verder vertraagt. De Taliban zijn de afgelopen periode in het veiligheidsvacuüm gestapt en hebben een schaduwbestuur opgezet, waarbij de mensen de kans werd geboden hun papaverteelt in alle rust te bedrijven met de belofte van een terugkeer naar het systeem van orde en rust dat ze voor 2001 handhaafden.
Het is onduidelijk of de grotere NAVO-strijdmacht meer veiligheid kan brengen. De Britse voorhoede in Helmand heeft tot nu toe door verwoede gevechten met Talibanstrijders niets aan wederopbouw kunnen doen. De strategische inktvlekken beginnen meer op lukrake inktspetters te lijken waarbij de Britse strijdkrachten gedwongen zijn om steeds sneller verder buiten hun bases op te treden om te voorkomen dat hele districten in handen van de Taliban vallen. Militaire woordvoerders geven toe dat ze nu terug moeten vallen om te voorkomen dat ze zo verspreid raken dat ze niet overal het overwicht kunnen handhaven.
Christian Science Monitor (VS), 4 augustus 2006
Officieren zetten aan tot bijhouden 'lijkenscore'
Militaire aanklagers die de moord op drie Iraakse gevangenen door Amerikaanse troepen afgelopen mei onderzoeken, denken dat de commandanten van de betreffende eenheid een sfeer van bovenmatig geweld creëerden, door te stimuleren dat scores werden bijgehouden van het aantal gedode Irakezen en een mogelijk illegaal bevel tot het doden van Iraakse mannen uit te vaardigen. Bij een militair getuigenverhoor in Tikrit over het doden van gevangenen in Samarra schetsten de getuigen het beeld van een brigade die opereerde met ruime richtlijnen om naar willekeur te doden en gewelddadig, anti-Arabisch racisme te tolereren. De militaire justitie beschuldigt een viertal Amerikaanse soldaten ervan tijdens een aktie op 9 mei drie ongewapende Iraakse gevangenen te hebben gedood.
Getuige Mason verklaarde dat kolonel Steele, een brigadecommandant van de 101e luchtlandingsdivisie, vlak voor het begin van Operation Iron Triangle op een eiland in het Thartharmeer bij Samarra zijn manschappen opdracht had gegeven "alle mannen in de militaire leeftijd aan te vallen en te doden." Onderzoekers hebben geconstateerd dat Steele messen uitdeelde als beloning voor het doden van opstandelingen. Hij moedigde de soldaten ook aan om een competitie te houden wie de meeste 'vijanden' had gedood. Om de boodschap kracht bij te zetten werd op het hoofdkwartier een scorebord opgesteld. De soldaten noemden de Irakezen minachtend 'hadjis's' en beschouwden de Iraakse soldaten en tolken die bij de eenheid werkzaam waren grotendeels als 'terroristen', aldus de getuige.
Los Angeles Times (VS), 3 augustus 2006
Syrië in het vizier
Het is het oude verhaal van de verliezende gokker: die kan niet ophouden. Hij speelt stug verder om zijn verloren geld terug te winnen. Hij verliest steeds meer tot hij ten slotte alles kwijt is: zijn ranch, zijn vrouw, zijn hemd.
Zo gaat het ook bij de grootste gok die er is: oorlog. De leiders die een oorlog beginnen en vervolgens in de modder blijven steken, vechten zich steeds dieper in de modder. Dat hoort bij de essentie van een oorlog: je kunt niet ophouden als het misgaat. De publieke opinie verlangt de beloofde overwinning. Onbekwame generaals willen hun fouten verdoezelen. Militaire commentatoren en ander leunstoelstrategen eisen een grootscheeps offensief. Cynische politici varen met de stroom mee. De regering wordt meegesleurd door de vloedgolf die ze zelf heeft ontketend.
Zo ging het vorige week, na de veldslag in Bint Jbeil, dat de Arabieren inmiddels trots Nasrallahstad noemen. In heel Israël wordt er geroepen: Erop af! Sneller! Verder! Dieper!
Een dan na de bloedige veldslag besloot het kabinet tot een grootscheepse mobilisatie van reservisten. Waarom? De ministers hebben geen idee. Ze hebben het niet meer in de hand, net zo min als de generaals. De politieke en militaire leiders worden op de golven van de oorlog heen en weer geslingerd als een schip zonder roer. Een oorlog heeft z'n eigen regels. Er gebeuren onverwachte dingen die bepalen wat de volgende stap zal zijn. En die volgende stap gaan meestal één kant op: escalatie. General Dan Halutz, de grote man achter deze oorlog, dacht dat hij Hezbollah kon laten uitschakelen door de luchtmacht, de allermodernste, de allerefficiëntste, kortom de aller allerbeste luchtmacht van de wereld. Gewoon een paar dagen stevig er tegenaan op woonwijken, wegen, elektriciteitscentrales en havens gooien, en het is afgelopen.
Nou, het was dus niét afgelopen. Het bleef Hezbollah-raketten regenen op het noorden van Israël, wel honderden per dag. Het volk schreeuwde om daden. Aan een grondoperatie viel niet meer te ontkomen. Eerst werden kleine elite-eenheden ingezet. Dat haalde niets uit. Toen werden brigades gestuurd. Nu moeten hele divisies op de proppen komen. Eerst wilden ze alleen de Hezbollah-stellingen aan de grens vernietigen. Toen dat niet afdoende bleek, werd besloten de heuvels te veroveren die boven de grens uittornen. Daar lagen Hezbollah-strijders te wachten, die veel slachtoffers maakten. En de raketten bleven komen. Nu zijn de generaals ervan overtuigd dat er niets anders op zit dan het hele gebied tot aan de rivier de Litani in te nemen, zo'n 24 kilometer voorbij de grens, om te voorkomen van daaruit raketten worden gelanceerd. Vervolgens komen ze erachter dat ze moeten oprukken tot aan de rivier de Awali, 40 kilometer over de grens, de beroemde 40 kilometer waarover Menachim Begin het in 1982 al had.
En dan? Het Israëlische leger zal over een groot gebied verspreid zijn en overal doelwit worden van guerrilla-aanvallers, van het soort waar Hezbollah zo goed in is. En de raketten zullen blijven vliegen. En daarna? Ophouden gaat niet. De publieke opinie eist weer krachtig optreden. Demagogische politici maken kabaal. Commentatoren morren. De mensen in de schuilkelders klagen hun nood. De generaals komen steeds meer onder druk te staan. Tienduizend reservisten kun je niet eindeloos onder de wapenen houden. Een situatie die eenderde deel van het land lamlegt, kan niet eeuwig voortduren. Dus roept iedereen om verder doorstoten. Maar waarheen? Of naar Beiroet in het noorden? Of naar Damascus in het oosten? De ministers verklaren in koor: Nee! Nooit van z'n leven! We gaan Syrië niet aanvallen!
Misschien zijn sommigen dat echt niet van plan. Een oorlog met Syrië, dat willen ze niet. Geen denken aan. Maar de ministers bedriegen zichzelf als ze geloven dat ze de oorlog beheersen. De oorlog beheerst hen. Als duidelijk wordt dat niets helpt, dat Hezbollah doorvecht en dat het raketten blijft regenen, kunnen de politieke en militaire leiders niet meer om het debacle heen. Ze moeten iemand de schuld geven. Wie? Nou, Assad natuurlijk. Want hoe kan het dat zo'n kleine 'terreurorganisatie', met bij elkaar een paar duizend strijders, doorgaat met vechten? Waar halen ze hun wapens vandaan? Er zal met de vinger naar Syrië worden gewezen.
De legerleiders beweren nu al dat Hezbollah voortdurend nieuwe raketten krijgt uit Syrië. God, de wegen zijn wel gebombardeerd en de bruggen verwoest, maar de wapenleveranciers gaan op de een of andere manier door. De Israëlische regering wil een internationale troepenmacht, niet alleen langs de grens tussen Israël en Libanon, maar ook langs de grens tussen Libanon en Syrië. De vrijwilligers zullen niet echt in de rij staan.
Vervolgens willen de generaals de wegen en bruggen in Syrië zelf gaan bombarderen. Daarvoor moet dan wel de Syrische luchtmacht worden uitgeschakeld. En dan witten we met een echte oorlog, die gevolgen heeft voor het hele Midden-Oosten. Daaraan hadden Ehud Olmert en Amir Peretz niet gedacht toen ze drie weken geleden overhaast het besluit namen Hezbollah aan te vallen. Het was een onweerstaanbare verleiding voor politici die niet weten wat oorlog is: Hezbollah had duidelijk de boel geprovoceerd, ze waren verzekerd van internationale steun, het was echt een gouden kans! Zij gingen doen wat zelfs Sharon niet had gedurfd.
Dan Halutz kwam met een voorstel dat ze niet konden afslaan. Een lekker overzichtelijk oorlogje. De militaire plannen lagen klaar en er was al geoefend. Ze waren zeker van de overwinning. Helemaal omdat de vijand niet eens een echt leger was, maar een 'terreurorganisatie'. Dat Olmert en Peretz brandden van verlangen blijkt uit het feit dat ze geen moment hebben stilgestaan bij het gebrek aan schuilkelders in steden in het noorden, laat staan aan alle economische en sociale gevolgen. Ze wilden aanvallen en gelauwerd uit de strijd komen. Ze hadden geen tijd over het doel van de oorlog na te denken. Nu lijken het net boogschutters die hun pijlen op een leeg vel papier afschieten en dan rondjes om de punten heen tekenen. De doelen veranderen met de dag: Hezbollah verwoesten, ontwapenen, uit Zuid-Libanon verjagen of misschien alleen 'verzwakken'. Hassan Nasrallah liquideren. De ontvoerde soldaten bevrijden. Zorgen dat de Libanese regering het in heel Libanon voor het zeggen krijgt. Opnieuw een door Israël bezette veiligheidszone instellen. Het Libanese leger en/of een internationale troepenmacht langs de grens laten opdraven. De afschrikking van stal halen. Hezbollah tot inkeer dwingen. {Tot inkeer dwingen, dat doen onze generaals graag. Een mooi doel, want niet te meten.} Hoe langer dat lekkere oorlogje duurt, hoe duidelijker het wordt dat die steeds veranderende doelen onrealistisch zijn. De Libanese machthebbers vertegenwoordigden een kleine, rijke, corrupte elite. Het Libanese leger kan en wil Hezbollah niet aanpakken. De nieuwe 'veiligheidszone' wordt een makkelijk doelwit voor guerrilla-aanvallen en de internationale troepenmacht komt er zoneer de toestemming van Hezbollah. En Israël is niet in staat die guerrillamacht, Hezbollah, te verslaan. Daarvoor hoeven we ons niet te schamen. Ons leger verkeert in goed - of liever gezegd slecht - gezelschap. De term 'guerrilla' (oorlogje) is afkomstig uit Spanje, toen het door Napoleon werd bezet. De bezetter werd door groepjes ongeregelde Spaanse strijders aangevallen, en uiteindelijk verslagen. Hetzelfde gebeurde met de Russen in Afghanistan, de Fransen in Algerije, de Britten in Palestian en een dozijn andere kolonies, met de Amerikanen in Vietnam, en het gebeurt nu met ze in Irak. Zelfs als we aannemen dan Dan Halutz en Udi Adam grotere bevelhebbers zijn dan Napoleon en zijn maarschalken, dan zullen ze nóg niet slagen waar die faalden.
Toen Napoleon niet meer wist wat te doen viel hij Rusland binnen. Als wij de huidige operatie niet afblazen, zijn we straks in oorlog met Syrië.
De koppge strijd van Condoleezza Rice tegen iedere poging om de oorlog te doen ophoduen laat zien dat dit inderdaad het doel van de Verenigde Staten is. Vanaf de eerste dag van het presidentschap van George Bush roepen de neoconservatieveen al dat Syrië moet worden kalltgestelt. Hoe dieper Bush in het Iraakse moeras wegzakt, des te meer is hij genoodzaakt de aandacht daarvan af te leiden met een ander avontuur. Moeten we echt afglijden naar een oorlog met Syrië? Is er geen alternatief?
Natuurlijk wel. Ophouden, nu meteen. Toen president Lyndon Johnson merkte dat hij in Vietnam in een uitzichtloze situatie verzeild was geraakt, vroeg hij zijn vrienden om raad. Een van hen antwoordde in vijf woorden: "De overwinning uitroepen en wegwezen!"
Dat kunnen we doen. Niet meer investeren in een verliesgevende zaak. Tevreden zijn met wat we nu kunnen krijgen: een akkoord waarbij Hezbollah zich een paar kilometer van de grens terugtrekt en een internationale troepenmacht en/of het Libanese leger in het gebied wordt gestationeerd, en een gevangenenruil. Olmert kan dat als klinkende overwinning presenteren; hij kan zeggen dat we onze zin hebben gekregen, dat we de Arabieren een lesje hebben geleerd en dat dat het enige was dat we wilden. Ook Nasrallah kan zich op een klinkende overwinning laten voorstaan; hij heeft de Zionistische Vijand een els geleerd om niet licht te vergeten, dat Hezbollah nog springlevend, sterk en bewapend is, en dat hij de Libanese gevangenen heeft vrij gekregen. Veel is het niet, maar zo kunnen we het verlies delen, zoals dat in het zakenleven heet. `
Het is uitvoerbaar. Als Olmert slim genoeg is zichzelf uit deze val los te maken voordat die helemaal dichtklapt. Na drie weken oorlog staan we binnenkort voor een duidelijke keus: afstevenen op een oorlog met Syrië, al dan niet met opzet, of zorgend at er een allesomvattende regeling komt in het noorden, waarbij ook Hezbollah en Syrië betrokken worden. Zo'n regeling zal draaien om de Golan-hoogvlakte. Daaraan hebben Olmert en Peretz niet gedacht in hun roestoestand op 12 juli, toen ze met beide handen de kans aangrepen een lekker oorlogje te beginnen. Maar ja, dachten ze op dat moment überhaupt na?
Uri Avnery (Israëlisch journalist, schrijver en vredesactivist) in CounterPunch (VS), 31 juli 2006
Onvertaalde berichten:
Een oorlog om grond
Deze ellendige oorlog in Libanon, die alleen maar steeds ingewikkelder wordt, werd geboren uit Israël's hebzucht naar land. Niet dat Israël ditmaal aan het vechten is om meer land te veroveren - helemaal niet - maar het beëindigen van de bezetting had deze onnodige oorlog kunnen voorkomen.
Gideon Levy in Haaretz (Isr.), 6 augustus 2006
Een einde aan de neoconservatieve nachtmerrie
Eén van de opmerkelijkste aspecten van de oorlog in Libanon is dat we getuige kunnen zijn van de vrijwel perfecte symmetrie van Israëlisch en Amerikaans beleid. We hebben een ware vriend in het Witte Huis. Geweldig. Behalve dan dat Israël feitelijk een vroegtijdige 'exit strategy' nodig heeft, dat zijn diplomatieke mogelijkheden verengd werden door Amerikaanse zwakheid in de regio, en bezig is om lucht- en grondoperaties op te rakelen op een manier die voor een groot deel in Hezbollah's voordeel werkt - inclusief de tragedie in Qana.
Daniel Levy in Haaretz (Isr.), 4 augustus 2006
Israël, niet Hezbollah, brengt burgers in gevaar aan beide zijden van de grens
Ik woon in het noorden van Israël, in de Arabische stad Nazareth. Toen de oorlog een week oud was werden we getroffen door raketten van Hezbollah. De aanval, zo werd in brede kringen beweerd - was het bewijs dat Hezbollah lukraak burgers als doelwit nam. Maar voor iedereen die in Nazareth woont was het duidelijk dat de raketaanval op de stad niet lukraak was. Het was een vergissing - iets wat Nasrallah ook al gauw toegaf in een van zijn toespraken op televisie. Het echte doelwit van de aanval was bekend bij de inwoners van Nazareth: dichtbij de stad liggen een wapenfabriek en een groot legerkamp.
Jonathan Cook in Nazareth via CounterPunch (VS), 3 augustus 2006
De nieuwe oorlog van de neoconservatieven
Door in het geheim inlichtingen naar Israël door te spelen en de positie van de ongelukkige Condi Rice te ondermijnen proberen hardliners in de regering-Bush om het Midden-Oostenconflict te verbreden naar Iran en Syrië - in plaats van het te stoppen.
Salon.com (VS), 3 augustus 2006
Onderzoekscommissie "11 september" verdacht Pentagon van bedrog
Medewerkers en commissieleden van de onderzoekscommissie voor "11 september" hebben geconludeerd dat het aanvankelijke verhaal van het Pentagon over zijn reactie op de terreuraanslagen van 2001 deel kan zijn geweest van een opzettelijke poging om de commissie en het publiek te misleiden, aldus bronnen die bij het debat betrokken zijn.
Washington Post (VS), 2 augustus 2006
"Afghaanse regering controleert alleen steden"
De toestand in Afghanistan doet enigszins denken aan de situatie vóór de aftocht van het sovjetleger, zegt Ehsan Zahine, directeur van het Afghaanse "contactbureau voor de stammen". Hij waarschuwt de Navo-troepen, die op dit moment in het zuiden van het land gestationeerd worden, ervoor om de oude krijgsheren niet te steunen.
Die Tageszeitung (BRD), 2 augustus 2006 - Duits
Veronderstellingen over "luchtoverwicht" boven Libanon neergeschoten
Het tot nu toe vergeefse pogen van Israël om de raketaanvallen van Hezbollah in te tomen door gebruik van zijn arsenaal aan straaljagers, gevechtshelikopters en onbemande vliegtuigjes, heeft twijfels opgeroepen over de theorie dat steunen op luchtoverwicht de beste manier is om een moderne oorlog te winnen.
Reuters (GB), 2 augustus 2006
"Geen Hezbollah-raketten afgevuurd vanuit Qana"
Rode-Kruiswerkers en inwoners van Qana, waar een Israëlisch bombardement tenminste zestig burgers doodde, hebben IPS verteld dat er voorafgaand aan de luchtaanval geen Hezbollah-raketten werden gelanceerd vanuit de stad. Het Israëlische leger heeft gezegd dat het gebouw, waarin mensen een schuilplaats gezocht hadden, gebombardeerd werd omdat het leger vanuit Qana onder raketvuur was komen te liggen. Het Israëlische leger heeft gezegd dat Hezbollah daarom verantwoordelijk was voor de doden.
Inter Press Service (Int.), 1 augustus 2006
Een Navo-macht zou in het belang zijn van Israël, niet van Libanon
Hoe komen Bush en Blair ertoe te geloven dat een Navo-troepenmacht het zou overleven aan de zuid-Libanese grens? De Israelis zouden natuurlijk graag de inzet van deze troepen zien, maar Hezbollah zal hen beschouwen als een stroman van het Israëlische leger. Per slot van rekening moet het een "buffer"macht worden om Israël te beschermen - niet, zoals de Libanezen al snel hebben opgemerkt, om Libanon te beschermen.
Robert Fisk in The Independent (GB), 1 augustus 2006
Aanvallen Hezbollah komen voort uit Israëlische invallen in Libanon
Terwijl persgrootheden en beleidsmakers zich haasten om een verklaring te geven voor de gebeurtenissen in Libanon, zijn hun conclusies vrijwel unaniem: Hezbollah heeft deze crisis in het leven geroepen en Israël verdedigt zichzelf. Spijtig genoeg is dit pure analytische onzin. Hezbollah's gevangenneming van twee Israëlische soldaten op 12 juli was een direct gevolg van Israël's stille maar onophoudelijke agressie tegen Libanon, die op haar beurt deel is van een Arabisch-Israëlisch conflict dat al bijna zestig jaar duurt.
Christian Science Monitor (VS), 1 augustus 2006
Bush's voorliefde voor fundamentalisme vraagt om rampen, in eigen land en daarbuiten
Affiniteit met christelijk rechts heeft geleid tot zowel een verbod op stamcel-onderzoek als het blind blijven voor de burgerdoden in Libanon.
Karen Armstrong in The Guardian (GB), 31 juli 2006
Hoe kun je "terrorisme" veroordelen en oorlogsmisdaden laten gebeuren?
De partners van Washinton in deze hypocriete oorlog tegen terreur krijgen de vrije teugel om hun eigen wrede, onwettige geweld uit te leven.
The Guardian (GB), 31 juli 2006
Irak bewapend door schimmige handelaren
Het potentieel voor corruptie is natuurlijk enorm als een staat zichzelf begint op te bouwen na tientallen jaren dictatuur. Het mag dus geen verassing zijn dat het proces van het opnieuw uitrusten van de Iraakse strijdkrachten en veiligheidsdiensten een vruchtbare grond is voor schimmige zaakjes.
Asia Times (Hong Kong), 27 juli 2006
In Irak is het leger de lessen van Vietnam vergeten
De echte oorlog in Irak - de oorlog die de toekomst van het land zal bepalen - begon op 7 augustus 2003, toen een autobom ontplofte naast de Jordaanse ambassade en elf doden en meer dan vijftig gewonden veroorzaakte. De bom ontplofte bijna precies vier maanden nadat het Amerikaanse leger dacht dat het in Irak gewonnen had, en ze was het startsein voor het bloedige en aahoudende gevecht met guerillastrijders dat de VS tot op vandaag heeft bezig gehouden.
Washington Post (VS), 23 juli 2006
Britse generaal: "Afghanistan dichtbij anarchie"
De hoogste Britse militaire bevelhebber in Afghanistan heeft de situatie in het land beschreven als "dichtbij anarchie". Buitenlandse organisaties liggen met elkaar overhoop en onetische particuliere beveiligingsbedrijven verergeren de al bestaande corruptieproblemen.
The Guardian (GB), 22 juli 2006
| de vredessite / nieuwe oorlog 2006 |