menu
spacer
 
| de vredessite / Midden-Oosten 2010 |
 
 
 

Ander Nieuws:
Weekjournaal over de Nieuwe Oorlog
 
week 26, 2010
28 juni

 
Wekelijkse selectie van ander nieuws,
gemaakt door het Landelijk Platform tegen de 'Nieuwe Oorlog'.
Om deze uitgave thuisbezorgd te krijgen, abonneer op de speciale mailing list.
 
De volledige tekst van de onvertaalde berichten is (tenzij anders aangegeven) in het Engels.
 
Een opmerking over "Fair Use Policy"
 

Vertaalde berichten:
 
Amerikaanse oorlogsvoering-op-afstand
 
Nog vóór George W. Bush zijn koortsdroom had over vermeende gewapende robotvliegtuigjes van Saddam Hussein had de VS zijn eerste onbemande vliegtuigjes - toen nog alleen als verkenners - eind jaren '90 al over Kosovo vliegen. In november 2001 waren de Amerikaanse robotvliegtuigjes al bewapend met raketten en vlogen ze over Afghanistan. En in november 2002 vuurde een Predator-robotvliegtuigje een Hellfire-raket af op een auto in Yemen en werden zes vermeende leden van al-Qaida in een hoopje metaal en as veranderd - de eerste executies in het Amerikaanse robot-tijdperk. Dit laatste gebeurde slechts twee maanden nadat president Bush, vice-president Cheney en CIA-directeur Tenet het verhaal in de wereld brachten dat Saddam Hussein robotvliegtuigjes in zijn bezit had waarmee hij biologische en chemische wapens kon afvuren naar steden aan de Amerikaanse oostkust. Dit alles was slechts een koortsdroom van het Bush-tijdperk; wél werden de jaren daarna Iraakse steden herhaaldelijk gebombardeerd door Amerikaanse robotvliegtuigjes.
 
Inmiddels hebben Predator-vliegtuigjes met hun Hellfire-raketten en bommen al zó vaak toegeslagen in Afghanistan en vooral in de tribale grensgebieden van Pakistan, dat ze nauwelijks nog de krantenkoppen halen. Niettemin zijn deze van afstand bestuurde stukjes technologie, waarvan de "piloten" voor een beeldscherm zitten op meer dan tienduizend kilometer van de plaats waar hun raketten doel treffen, een ander soort Amerikaanse koortsdroom geworden. Gordon Johnson van de Joint Forces Command van het Pentagon spreekt er lyrisch over. "Ze krijgen geen honger. Ze zijn niet bang en vergeten hun bevelen niet. Het kan ze niet schelen als hun buurman neergehaald wordt. Ze doen het beter dan mensen."
 
Vandaag de dag drommen functionarissen van de CIA en de regering samen om briefings te geven aan het Congres over de wonderbaarlijke waarde van robotvliegtuigjes. Wat ooit bedoeld was als een moordcampagne tegen de top van al-Qaida is daarbij aanzienlijk verbreed: de "doelen" betreffen steeds lagergeplaatste militanten in het Afghaans-Pakistaanse grensgebied. De robot-moordcampagne is bezig te veranderen in de eerste grootschalige robot-oorlog - en zoals bij alle luchtoorlogen kost ze het leven aan onbekende aantallen onschuldige burgers.
 
Er is een bescheiden tegenverhaal tegen al dit enthousiasme voor het wonder van de robotvliegtuigjes. Philip Alston, de speciale VN-vertegenwoordiger op het gebied van buitengerechtelijke executies, waarschuwt dat de oorlog-op-afstand ieder nog resterend respect voor het internationale oorlogsrecht zal wegvagen. "Doordat degenen die ze bedienden duizenden kilometers ver weg zitten en alleen via computerschermen en geluidsverbindingen werken lopen ze het risico van een 'Playstation-mentaliteit' als het om doden gaat." Zijn argumenten zijn overtuigend vanuit oogpunt van internationaal recht, maar niet in Washington waar men al vér voorbij het punt is waar legaliteit ertoe doet.
 
Een "onbemande" strijdmacht
De robotvliegtuigjes kunnen zeker gezien worden als een demonische uitwas van moderne oorlogsvoering, al worden ze (zoals vaker in de VS) breed gezien als een opmerkelijk voorbeeld van Amerikaanse technologische vindingrijkheid. Dankzij onze technologische bekwaamheid - zo wordt beweerd - kunnen we ze nu doden waar ze ook op de loer liggen, en dat zonder enig risico voor onszelf. Feitelijk zit robot-oorlogsvoering het Amerika van 2010 méér dan gegoten. Met zijn computerschermen, chat rooms en videogame-achtige besturingssystemen past het precies bij een generatie die opgegroeid is met computers, Facebook en videospelletjes.
 
Dat onze "dappere strijders" na hun gevechts-werkdag de oorlog kunnen laten voor wat die is en naar huis en de barbecue kunnen past ook bij het Amerikaanse denken van het moment. De robotvliegtuigjes, als vertegenwoordigers van de meest extreme versie tot dusver van oorlog-op-afstand, laten iets belangrijks zien over de Amerikaanse manier van oorlogvoeren. Terwijl dit land over de hele wereld legerbases heeft, enorme sommen geld steekt in de strijdkrachten en oneindige en onwinbare grensoorlogen voert staan de meeste Amerikanen hier op grote afstand van. Maar deze afstand is ook het doel geweest van de Amerikaanse manier van oorlogvoeren na Vietnam, toen een steeds opstandiger leger van dienstplichtige burgers rampzalig bleek voor de strategische doelen van Washington.
 
Op een bepaalde manier kunnen onze oorlogen overzee gezien worden als de spiegel van al die robotvliegtuigjes. We zenden de troepen naar het slagveld en gaan dan naar huis om te eten, en denken er niet meer aan - en verdoezelen dit alles door het voortdurende tromgeroffel van "steun aan de troepen".
 
Onder deze omstandigheden is het nauwelijks te verwonderen dat een "onbemande" strijdmacht op zijn beurt het soort verachting voor burgers ontwikkelt dat zichtbaar werd in de recente consternatie over de kleinerende opmerkingen van generaal Stanley McChrystal en zijn ondergeschikten over burgerfunctionarissen van de regering-Obama. Maar in het hele proces vagen we ook klassieke ideeën weg over nationale soevereiniteit, en over wie gedood mag worden door wie onder welke omstandigheden. We vagen niet alleen vijanden weg, maar we maken ze ook in de plaatsen waar onze robotvliegtuigjes overheen zoemen en onze raketten doel treffen.
 
We zijn ook bezig om het (il)legale kader te scheppen voor toekomstige oorlogen in grensgebieden waar we niet graag alleen zullen vliegen. En als de eerste Iraanse, of Russische, of Chinese met raketten bewapende robotvliegtuigjes beginnen om de "terroristen" van hun eigen keuze uit te schakelen zullen we dat helemaal niet leuk vinden. Als de eerste "zelfmoord-robotvliegtuigjes" verschijnen zullen we dat nog minder leukvinden. En als robotvliegtuigjes met chemische of biologische wapens dan werkelijk opduiken, zullen we helemaal van ons stuk gebracht worden. Het is een onaangename combinatie, deze globalisering van de dood.
 
Copyright 2010 Tom Engelhardt / © 2010 TomDispatch
 
Tom Engelhardt in TomDispatch (VS), 24 juni 2010
 

 
Vijf cruciale data voor de toekomst van Afghanistan
 
Wat er in Afghanistan gaat gebeuren wordt bepaald door factoren die president Obama slechts gedeeltelijk in de hand heeft. Een aantal elementen uit zijn krijgsplan – het offensief in Marjah dat veel lastiger bleek te verlopen dan verwacht en de belofte om Kandahar te heroveren – zijn ingewikkelder geworden door de hardnekkigheid van het Talibanverzet en de traagheid van de regering Karzai bij het bestrijden van de corruptie. Maar de binnenlandspolitieke aspecten van de Afghaanse oorlog volgen een strakker schema dan de ingewikkelde Afghaanse politiek toelaat en de klok tikt sneller dan de voorstanders van de oorlog graag zouden willen.
 
Dit zijn de data die ze voortdurend in hun hoofd hebben:
 
Juni-juli 2010
Generaal Petraeus, de vervanger van McChrystal, belichaamt de continuïteit van de Afghaanse politiek. De parlementaire hoorzitting over zijn benoeming, mogelijk al volgende week, is waarschijnlijk een opsteker voor de binnenlandse politiek van Obama. Er zal een zelden voorkomende politieke eensgezindheid zijn in het Congres en de verwachte wittebroodsweken van Petraeus geven de regering een zekere adempauze – op een moment dat de twijfels toenemen, in het bijzonder bij de linkervleugel van de Democraten.
 
Maar de benoeming van Petraeus kan het ook ingewikkelder maken voor Obama, als er zich binnen de regering voortslepende meningsverschillen voordoen over wanneer en hoe snel de troepen worden teruggetrokken. Het kan moeilijk zijn voor Obama om zich te verzetten tegen een generaal die nu vrijwel de status van heilige heeft gekregen door een lagere positie te accepteren om de oorlogsinspanningen te redden. Maar aan de andere kant zou Petraeus ook rugdekking kunnen geven aan Obama, als deze de terugtocht zou willen vertragen.
 
November 2010
Over de problemen in Marjah en Kandahar en de dubbelzinnige verhouding met Karzai zal een politiek oordeel worden geveld in de verkiezingen voor het Congres op 2 november en het Witte Huis zal dan happig zijn om aan de weg te timmeren met een of andere vorm van vooruitgang – veiliggestelde steden, nieuwe Afghaanse troepen of lagere Amerikaanse verliezen. Maar de benoeming van Petraeus vormt een domper op het idee dat de oorlog een belangrijke factor in deze verkiezingen zal zijn. Oorlogstegenstanders bij de Democraten hebben nu meer tijd nodig om voet aan de grond te krijgen en Petraeus neemt de wind uit de zeilen van de gebruikelijke Republikeinse kritiek op Obama en zijn partij als zijnde een stel zwakkelingen.
 
December 2010
Bij het sturen van 30.000 extra troepen naar Afghanistan beloofde de regering vorig jaar dat in december de strategie opnieuw tegen het licht zou worden gehouden met de mogelijkheid om de stekker eruit te trekken als er geen resultaat was. Dit suggereerde dat Obama een soort definitie in zijn hoofd heeft van wat succes en mislukking is en de mogelijkheid van een exitstrategie overweegt, die volgens velen uiteindelijk neer zal komen op directe of indirecte onderhandelingen met de Taliban. Maar hoewel regeringswoordvoerders deze week bevestigden dat de evaluatie nog steeds in de plannen zit zijn ze al begonnen met het belang ervan kleiner te maken. Petraeus heeft al opgemerkt dat de evaluatie pas twee of drie maanden nadat de troepenvermeerdering compleet is zal plaatsvinden. Toch wordt verwacht dat de evaluatie het voortsudderende debat over hoe snel de troepen Afghanistan vanaf juli volgend jaar moeten gaan verlaten nieuw leven in gaat blazen.
 
“Als heel 2010 voorbijgaat zonder goed nieuws dat de moeite van het vermelden waard is, dan wordt de evaluatie van december problematisch,” zegt Michael O’Hanlon van het Brookings Institute.
 
Juli 2011
Obama heeft zorgvuldig vermeden om het woord ‘overwinning’ te gebruiken met betrekking tot Afghanistan, maar de uiterste datum die hij zichzelf heeft opgelegd zal hem dwingen om duidelijker te worden over de doelstellingen van de VS – en wanneer de Amerikaanse soldaten naar huis komen. In zijn gevoelige evenwichtskunststukje van vorig jaar probeerde Obama zijn Democratische bondgenoten geduld te laten oefenen tijdens het sturen van nieuwe troepen naar Afghanistan en tegelijkertijd de militaire top en de leiders van het Congres die huiverig zijn voor een harde einddatum tevreden te stellen.
 
Maar volgend jaar juli zal het geduld van veel Democraten opraken. Volgens een vroegere functionaris van het ministerie van buitenlandse zaken kan het dan voor Obama echter heel moeilijk worden om zich te verzetten tegen de twee kopstukken waar het gaat om de oorlog, minister van defensie Gates en generaal Petraeus, als die tegen een te letterlijke interpretatie van de uiterste datum zijn.
 
November 2012
Zoals bij elke eerste termijn van een president is de herverkiezingscampagne voortdurend in zicht en komt steeds dichterbij. Door een uiterste datum voor terugtrekking van 16 maanden vòòr de verkiezingen te noemen leek Obama te hopen dat hij in de campagne de overwinning in Afghanistan op kon eisen – of op zijn minst het beperken van de Amerikaanse verliezen – in een oorlog waarvan het Amerikaanse publiek onderhand moe is geworden. Maar naarmate 2012 nadert moet hij een politieke draad door het oog van de naald steken: de aandacht van de Democraten vestigen op zijn binnenlandse prestaties en ze tegelijkertijd verzekeren dat Afghanistan geen Vietnam is; en de vrijwel onvermijdelijke Republikeinse aanvallen afweren, die stellen dat hij de aftocht wil blazen.
 
Cruciaal in de tijdslijn zijn de Democratische voorverkiezingen. Die tijdslijn werkt volgens professor Peter Weaver van de National Security Council contraproductief op het slagveld. Het maakt het lastiger voor de militairen en Karzai. Het voordeel kan wel zijn dat het Obama in staat stelt om te zeggen dat we niet voor altijd in dit moeras vast zullen zitten – en dat zou genoeg kunnen zijn om een serieuze uitdager van links tijdens de voorverkiezingen te voorkomen.
 
In feite is er nog weinig te zien van een anti-oorlogskandidatuur. Maar het Witte Huis is zich volledig bewust van de schade die het verloop van de oorlog kan toebrengen aan Obama’s populariteit, niet alleen op zijn linkerflank, maar ook door een Republikeinse Partij waar de havikachtig impulsen wedijveren met een hernieuwde klemtoon op de beperking van de overheidsuitgaven.
 
© 2010 Capitol News Company LLC
 
Politico, 24 juni 2010
 

Onvertaalde berichten:

Benoeming Petraeus laat crisis in Afghanistan-beleid zien
President Obama heeft ontkend dat zijn besluit om generaal Stanley McChrystal te ontslaan als bevelhebber in Afghanistan en hem te vervangen door generaal David Petraeus ingegeven werd door verschillen van mening over de strategie van de oorlog. Maar het besluit laat duidelijk Obama's wens zien om een uitweg te vinden uit een toenemende beleidscrisis in Afghanistan.
Inter Press Service (Int.), 23 juni 2010
 
Fantasiebeeld van Iraanse revolutie
Terwijl Barack Obama een van zijn moeilijkste periode als president doormaakt kun je je afvragen hoe het geweest zou zijn als "die andere vent" gewonnen had. We zullen het natuurlijk nooit weten, maar op één gebied heeft John McCain zelf aanwijzingen gegeven: hij zou geprobeerd hebben om de Iraanse regering omver te werpen.
The Washington Post (VS), 21 juni 2010
 
Onrust in Pakistan
Alleen al de omvang van de dagelijkse protesten in Pakistan laat zien dat veel sectoren van de Pakistaanse samenleving dringende noden en prioriteiten hebben. En recrutering als voetsoldaten in een stromannenleger voor de Amerikaanse Oorlog tegen Terreur hoort hier niet bij.
The Huffington Post (VS), 21 juni 2010
 
Onder regering-Obama blijft Blackwater gewapend gevaar in Afghanistan
Blackwater staat te koop. Over de schimmige eigenaar van het bedrijf gaat het gerucht dat hij naar de Verenigde Arabische Emiraten wil verhuizen nu zijn hoogste ondergeschikten voor het gerecht moeten komen vanwege een hele reeks beschuldigingen van misdaden. Niettemin blijft het bedrijf een centraal onderdeel van de Afghaanse oorlog van president Obama. Op dit moment breidt die rol zich zelfs uit
The Nation (VS), 19 juni 2010
 
Oorlog om grondstoffen: van lasterpraat tot strijdkreet
Terwijl het eerder onkies werd beschouwd als iemand zelfs maar suggereerde dat economische hegemonie de motivatie zou zijn achter Amerikaanse militaire actie, zijn de VS-leiders nu oorlogen juist brutaalweg aan het verkopen als aanbevelenswaardige instrumenten van dergelijk op winst gericht imperialisme.
Salon.com (VS), 18 juni 2010
 
Amerikaanse militaire slachtoffers in Irak en Afghanistan nu meer dan half miljoen
Als het Pentagon het Amerikaanse volk de waarheid zou vertellen over militaire slachtoffers zou het publiek erachter komen dat de Taliban en al-Qaida verrassend effectieve tegenstanders zijn - en dat de oorlogen in Irak en Afghanistan meer op nederlagen lijken dan op overwinningen.
Kabul press (Afgh.), 18 juni 2010
 
Barack Obama's grote Afghaanse dilemma
Zes maanden nadat Barack Obama zijn nieuwe Afghaanse strategie aankondigde in een toespraak aan de militaire academie van West Point lijkt het beleid al verzand te zijn.
Time (VS), 17 juni 2010
 
Israël kan voordeel hebben van Hamas
De Israëlische regering zegt dat ze in een doodsstrijd verwikkeld is met Hamas, dat wordt neergezet als een terreurbeweging die gelieerd is aan al-Qaida en een bedreiging voor de gehele westerse wereld. Maar in tegenstelling tot de Israëlische propaganda is Hamas geen al-Qaida.
Forbes Magazine (VS), 17 juni 2010
 
Amerika laat Irak giftige erfenis na van chemisch afval
Amerikaanse troepen die naar huis gaan uit Irak na zeven pijnlijke jaren laten een erfenis na die letterlijk giftig is.
The Times (GB), 14 juni 2010
 
Iran-sancties verlammen VN
De enige denkbare reden om verdere sancties aan Iran op te leggen terwijl dit land duidelijk bereid is om te onderhandelen ligt niet in enige wens om de dreiging van kernwapens te verkleinen maar in de geopolitieke belangen van een paar machtsbeluste landen - en hun bondgenoten en vazalstaten - die een ondemocratische veto-macht hebben in de VN.
Al Jazeera (Qatar), 12 juni 2010
 
Soldaten-wetenschappers in Afghanistan op gevaarlijk terrein
Het gebruik van sociale wetenschappers in militaire teams vervaagt de grenzen tussen onafhankelijke wetenschapsbeoefening en partijdig militarisme.
The Guardian (GB), 11 juni 2010
 
Bezetting en blokkade Gaza zijn illegaal
Israël's dodelijke aanval op de Gaza Freedom Flotilla was overduidelijk illegaal. De flottielje, die zorgvuldig doorzocht was op wapens vóór ze afvoer, had het recht van vrije doorvaart in internationale wateren, en Israël had geen juridische rechtvaardiging om de vreedzame missie ervan te verstoren.
San Francisco Chronicle (VS), 4 juni 2010
 

 
 

 
 
| de vredessite / Midden-Oosten 2010 |