Verdeel en heers
Snikheet is het. Ahmed en Jessed zitten achter een kopje mierzoete koffie. Te sloom om de trictracken. Te lui om op te staan. Maar het is als een lopend vuurtje door de Bezette Gebieden gegaan. Een panklare Amerikaanse oplossing voor de Palestijnen in Libanon: Allemaal naar Irak toe. Stuur ze Saddam Hoessein op zijn dak. Die heeft onlangs weer Koerden verjaagd. Hun huizen staan leeg. Daar kunnen de Palestijnen in. (Doet een beetje denken aan NSB'ers die in de Tweede Wereldoorlog in huizen van joden kropen). Jammer genoeg weten Ahmed en Jessed niet zo veel van de Holocaust af. Maar ze weten wel wat rechtvaardig is. Wat dat betreft kunnen ze zich met Clinton, Albright en Barak meten. Hun probleem is ook dat ze niet weten of Arafat nu wel of niet in dat rijtje thuishoort.
Jessed denkt dat je in termen van geschiedschrijving moet durven denken. 'Zo'n verhuizing is dat een Exodus, een Volksverhuizing, een deportatie of een echte bijdrage aan het Vredesproces?' 'Alle vier enigszins', meent Ahmed. Vroom zegt hij: 'Het zijn vormen van migratie.' De term "de joden in zee jagen", hoort in dat rijtje niet thuis, want dat is niet goed voor het vredesproces'. Aldus Ahmed.
'Waarom zouden de Irakezen de Palestijnen binnen willen terwijl de Libanezen hen juist kwijt willen? Waarom vindt Saddam Hoessein de Palestijnen lief, terwijl Libanon hen juist kwijt wil?' Jessed begrijpt er geen hout van en hij zou ook wel eens willen weten wiens problemen nu eigenlijk worden opgelost. Zo leuk zal Syrië het toch niet vinden als Libanon ineens verwestert en aan Israëls kant komt. Misschien vindt Syrië het wel leuk dat Irak een kool wordt gestoofd. Hoewel?! Misschien vinden de Amerikanen dat hij dat maar leuk moet vinden. 'Het is Verdeel en Heers', schreeuwt Jessed. 'De Koerden eruit. De Palestijnen eruit. Irak alsnog verdeeld in stukken dan wel bevolkingsgroepen die onderling ruziën'. Vredesproces in de vorm van bilaterale besprekingen tussen Israël en de Palestijnen, maar de Amerikanen spelen wel mooi de baas.
Ahmed herinnert zich maar al toe goed dat er ooit een deportatie van Palestijnen naar Jordanië dreigde. Dit doet hem er aan denken. Het gevaar is nog lang niet bezworen. Als Arafat zijn Libanese strijdmakkers nu in de steek laat zal er van zijn nieuwe Palestijnse staat maar weinig terecht komen. Mensen in getto’s opeengehoopt en de Libanezen verdreven.
Met zoveel trammelant in zicht vragen beiden de baas van het koffiehuis om een kopje zwarte koffie met heel veel suiker. Tel je zegeningen. Koffie is er nog.
PIETJE VAN KIMSWERD