Sonja van Wier in Palestina/Israël
Glory hallelujah
10 januari 2004 - De bus is te laat en niet zo'n klein beetje ook. Nu maar hopen dat we niet te veel oponthoud hebben bij checkpoint Qalandia waar we om twaalf uur willen demonstreren. Het is al elf uur als we uit Jeruzalem vertrekken.
De bedoeling is om vandaag van twee kanten te komen. Uit Ramallah komt een groep Palestijnse vrouwen. Daar zal een deel van ons zich bij aansluiten. Aan Israëlische kant komt ook een groep naar het checkpoint toe. Van weerskanten naar het checkpoint om ons ongenoegen over dit soort bewegingsvrijheid te uiten. We zullen niet scanderen, geen rhythmische koren produceren als Occupation No More, One, Two, Three, Four en ga zo maar door. Jammer, want ik houd er wel van. Je kunt er een hoop in kwijt. Maar ik zal me aan meerderheidsbesluiten houden. Behalve als ik even uit mijn rol val.
Zo gaan we naar het checkpoint toe. Gretta Duisenberg. ook twee dagen eerder al aanwezig, heeft zich bij ons gevoegd. Zo ook een filmploeg met Michiel van Erp die in dit geval voor de VARA werkt. De filmers stappen halverwege uit voor nog mooiere shots. Gretta blijft in onze bus. Het is tobben in de lange rij wachtenden, maar als wij gaan lopen komt de bus er weer niet door. Afwachten maar.
De Israelische soldaat die met een ander de bus instapt, lijkt verre van vriendelijk. Bars vraagt hij ons waar we vandaan komen en of we toeristen zijn. "Uit vele landen van de wereld. Van overal vandaan", zeggen we, en we bevestigen onmiddellijk dat we toeristen zijn. Maar in stomme verbazing kijken we over zijn hoofd naar een muurtje niet eens zoveel verderop. Hem is het kennelijk ontgaan, maar wij zien er ettelijke cameraploegen bovenop staan, vermoedelijk uit al die Arabische landen waar de Palestijnen dan maar naar toe moeten volgens Ekskuus-Truus-Israel. De soldaat laat ons door. Dat gebaar dat hij maakt van: "Vooruit". Nog geen minuut later barsten wij los in een "Glory, glory, hallelujah". De bus stopt, wij stromen eruit. Daar zijn de Palestijnse vrouwen met hun vlaggen. De Noorse delegatie heeft een lint van vijfhonderd meter rood, wit en blauw meegebracht. Daar hebben Noorse mannen twee jaar aan gebreid. Het is tien centimenter breed en we moeten er heel zuinig op zijn. Het wordt afgerold en vormt een spectaculaire verbinding tussen alle betogers. Ook Michiel van Erp zegt heel gelukkig te zijn. Gretta wordt opgeslokt door een Arabische filmploeg. De halve wereld staat hier met haar camera. De andere helft laat het afweten, op Gretta's ploeg na dan. Het is één groot feest. Een paar Palestijnse jongens willen tussen ons in. Dat doen we nu nog niet, maar de volgende keer wel. Ik heb me toch een spijt dat ik het hun niet toesta. Qalandia Checkpoint, met je waterplassen als het regent, de nederzettingen aan je horizon, en de bypass-roads op komst, met je muur nog meer land van Ramallah te stelen, je was even een blij monument van protest.
De ploeg vrouwen aan Israëlische kant laat op zich wachten. Vermoedelijk vanwege de onverwachte belangstelling voor onze bus was alle verkeer tijdelijk stopgezet. Maar nu zijn ze er dan toch. Wij zien de vrouwen in de verte en ze zwaaien met hun armen en hun spandoek en wij zwaaien terug. Dan ga wij naar de persconferentie in Ramallah en het slotdiner. Via een andere doorgang voegt de groep die aan Israelische kant heeft meebetoogd zich iets later bij ons.
(De film van de Vara wordt op woensdag 28 januari uitgezonden, 's avonds om negen uur in de serie Op Avontuur).