Vredesduif met olijftak in snavel.

In memoriam Mimi Roelofsen

6-4-2012 Op 15 maart jl. overleed Mimi Roelofsen. Ze is vele jaren actief geweest binnen de vredesbeweging en daarbuiten. Tot op hoge leeftijd kwam je haar overal tegen waar aan vrede gewerkt werd. In binnen- en buitenland.

 

Mimi kon al een tijdje niet naar de bestuursvergaderingen van Vredesbeweging Pais komen nadat ze lelijk gevallen was en haar revalidatie na twee heupoperaties niet voorspoedig verliep. Uiteindelijk belandde ze in  de zomer van 2011 in een mooie aanleunwoning van een verzorgingshuis in Amersfoort waar ze tot haar dood verbleef. Een rollator wilde ze niet en ze probeerde al lopend met een stok voortdurend te bewijzen dat ze wel degelijk terug kon naar haar eigen woning in Leusden op de eerste verdieping.

 

Ze was tot het laatste moment krachtig en helder van geest, maar soms deed toch een beginnende dementie zich gelden en wist ze even niet meer van hoe of wat. Zo kwam ze onlangs ook een keer in een trein terecht, er onderweg met zachte hand uitgehaald en thuis gebracht door de politie. Mimi stierf een rustige dood, in de nacht werd ze onwel en nog voordat een ambulance haar de volgende ochtend naar het ziekenhuis kon brengen overleed ze in haar huis.

 

Mimi heeft zich vanuit haar geloofsovertuiging haar hele leven ingezet voor mensen die het lastig hadden (vluchtelingen, asielzoekers, mensen in nood) en voor de vredesbeweging. Ze was een echt mensenmens. Het omvormen van Zwaarden naar Ploegscharen was een belangrijk uitgangspunt. Via haar vele reizen naar Israël werkte ze aan een ander ideaal: het vreedzaam laten samenleven van Joden en Palestijnen.

 

Maar Mimi had (vredes)contacten over de gehele wereld, zoals in Bosnië waar ze zich actief heeft ingezet voor de verzoening van de diverse groepen. Binnen PAIS was Mimi -na de fusie met Van Zwaarden naar Ploegscharen waar ze jaren deel van uitmaakte- actief binnen de werkgroep TV-geweld en het platform Cultuur-voor-vrede-en-geweldloosheid.

 

Mimi was heel belezen en heeft veel geschreven voor haar bijeenkomsten in de kerk. Tijdens de afscheidsdienst werden naast haar constructieve werk anekdotes verteld over 'tante Mimi' en die gingen bijna allemaal over haar chaotisch karakter in haar privé-leven (in tegenstelling tot haar werkkwaliteiten waarin ze juist gestructureerd leiding gaf aan leerling-verzorgenden). Zo vertelde een neef dat hij 40 jaar geleden van tante Mimi een reisje naar Brussel had gekregen na het behalen van zijn HBS-diploma. Met z'n vieren in de auto van Mimi. Tot Brussel ging het goed, maar in Brussel kostte het Mimi uren om de bestemming te vinden en telkens als ze uitgelegd had gekregen welke kant ze op moest (in het frans uiteraard) gaf ze daar haar eigen invulling aan. Ze hebben het wel gevonden, maar het hotelletje waar de neef en z'n nieuwe vriendinnetje zich zo op hadden verheugd, bleek een jeugdherberg te zijn: jongens links, meisjes rechts!

 

Mimi heeft veel steun gekregen van haar buren in het kleine wijkje in Leusden waar ze 40 jaar heeft gewoond. Ook zij verwoordden de hartelijkheid die ze uitstraalde in combinatie met haar vergeetachtigheid. Met een zekere regelmaat stond haar voordeur open evenals de deur van haar auto en was Mimi in geen velden of wegen te zien of moest haar paspoort naar Schiphol worden gebracht omdat Mimi daar vergeefs probeerde het vliegtuig te nemen.

 

Maar de buren deden dat van harte, want ze hielden van haar om wie ze was.

Dat gold ook voor haar collega's in de vredesbeweging: we missen in Mimi een ontembaar optimistische vredesvrouw!

Fred Valkenburg, 29-3-2012